Sommigen zeggen dat Okayama de setting is van de Momotarō legende, de ‘Peach Boy’ die demonenprins Ura versloeg.
Momotarō was misschien succesvol in het verslaan van Ura, maar vandaag zwerft een andere duivel door de prefectuur, de thuisbasis van Madlane custom shop en zijn eigenaar Kazuki Ohashi.
Zoals de legende gaat, regeerde Ura de Kinojo-regio, maar als demon was hij een waardeloze heerser en maakte hij het de mensen behoorlijk moeilijk. Dit alles gebeurde vermoedelijk in de Yayoi-periode van de Japanse geschiedenis, ergens rond 200 voor Christus. De legendarische keizer Kōrei kreeg lucht van deze lastige demon en stuurde zijn zoon, Kōgen, om de zaken op te lossen. Natuurlijk was de prins succesvol en de rest is geschiedenis.
Uit die legendarische geschiedenis groeide de fabel van Momotarō, uiteraard opgesmukt met een wonderbaarlijke perzikgeboorte, wat mochi-hapjes en een pratende hond, aap en fazant.
Een andere absolute legende is Kazuki Ohashi, en dit is zijn persoonlijke project Lamborghini Diablo, een nieuw vlaggenschip gebouwd voor Madlane. In tegenstelling tot de Momotarō fabel echter, deze auto is heel echt. Ik had het geluk om er een jachtgeweer in te rijden en tegelijkertijd mijn Lamborghini-kers te laten knallen.
Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik bijna niets weet van supercars, en met name Lamborghini’s hebben me nooit echt aangesproken. Ze leken altijd gewoon te groot, omvangrijk, onaangenaam en opzichtig naar mijn smaak. Geschilderd in flitsende kleuren en platgedrukt op de grond, heb ik ze nooit echt serieus genomen. Toen ze opgroeiden, waren ze altijd eigendom van yuppies.
Dus nu betuig ik mijn oprechte dank aan Kazuki-san voor het bouwen van een supercar, een Lamborghini niet minder, die een elegantie en een houding heeft die me bij mijn speciale plek grijpt en me heftig door elkaar schudt in een staat van zowel vreugde als angst.
Nu ik snap je.
Zittend in de White Devil, gehuld in pluche kastanjebruin Alcantara, is het gevoel van versnelling vanuit de positie van wat aanvoelt als de favoriete stoel van je opa op zijn zachtst gezegd verontrustend. Het dashboard strekt zich naar voren uit als de rode loper bij een première van een Hollywood-film, en de boze V12 is zo dicht achter je dat de haren bij elke versnelling in je nek gaan staan.
Zelfs met mijn beperkte supercarkennis en Kazuki-san kennende, kon ik zien dat de auto niet helemaal stock was. De op maat gemaakte voor- en achterbumpers, voorspatborden, vleugel en motorkap zijn ontworpen naar het beeld van een van Lamborghini’s eerste raceauto’s.
Maar niet zoals Kazuki-san’s huidige Porsche 935 K4-project, zijn Diablo, in zijn huidige vorm, heeft een meer stijlvolle, op straat gerichte uitstraling. De koolstofvezelaccenten en het witte, zwarte en rode kleurenpalet geven hem een elegant exterieur als aanvulling op zijn weerbarstige ingewanden.
Wielen kunnen een auto maken of breken, en Kazuki-san heeft gekozen voor een paar Bugatti EB110-geïnspireerde RAD48’s, die zeker werken voor mij.
Dus hoewel het misschien geen raceauto met emblemen, een rolkooi of gekke aero schreeuwt, is het erfgoed zeker aanwezig in de inspiratie en het ontwerp van de slanke, aangepaste carrosseriedelen. Deze onderdelen zijn met de hand gemaakt van glasvezel door Pop Design, een Lamborghini aero-specialist in de prefectuur Mie, en zijn gemodelleerd naar de onderdelen die Lamborghini gebruikte voor zijn Diablo Jota PO.01.
In 1994, een jaar nadat Feruccio Lamborghini deze sterfelijke spiraal verliet, besloot het bedrijf eindelijk de wereld van de autosport te betreden. Dit ging natuurlijk in tegen de wens van de overleden oprichter, die racen als een verspilling van tijd en geld beschouwde. Na een lange afwezigheid in de autosport waren het in feite de Japanners die een vonk aanstaken die het vuur ontstak dat een lange rij Lamborghini-raceauto’s smeedde.
De Japanse Lamborghini Owners Club (JLOC) had wisselend succes met de verouderde Countach en bestelde twee wedstrijdauto’s om deel te nemen aan de JGTC-serie van 1995. Ter homologatie werd ook één straatauto geleverd.
De Jota PO-auto’s werden gebouwd door Lamborghini Engineering, die verantwoordelijk was voor Lamborghini’s F1-team. Ze waren gebaseerd op de SE-serie, maar het vermogen werd opgedreven tot 620 pk, wat de standaard SE30 Jota overtrof met een piek van 595 pk. Er zijn verschillende andere upgrades en wijzigingen aangebracht, waaronder een nieuw uitlaatsysteem met uitgangen tussen de achterlichten, iets dat Kazuki-san heeft doorgevoerd in zijn versie.
Wat je hier ziet is een Diablo SV uit 1997, die meer vermogen had dan de standaard Diablo en de op het dak gemonteerde luchtkanalen van de SE30 Jota leende. Sommigen van jullie herinneren het zich misschien zelfs van Need for Speed III: achtervolging.
Toen Kazuki-san dit exemplaar oppakte, had hij slechts 10.000 km op de teller, wat ongetwijfeld een misdaad tegen de menselijkheid is.
Onder de motorkap is de gigantische V12 nog grotendeels in voorraad, maar het uiteindelijke doel is om een raceauto voor op de weg te maken, zodat je er zeker van kunt zijn dat er nog een paar stieren aan de kudde worden toegevoegd. Er is altijd een kans dat demonen terugkeren naar Okayama, dus hoe zou Kazuki-san ze anders ontlopen?
De originele PO-serie Jotas behaalde nooit het succes waarop de JLOC had gehoopt. En de volgende versie, die in 1996 racete, was nog steeds 10 seconden langzamer dan de winnende McLaren F1. Een SV Diablo pakte uiteindelijk in 2001 de pole position, maar dat is allemaal geschiedenis en niet helemaal het punt.
De Diablo Jota-auto’s zijn speciaal voor Kazuki-san omdat ze vroeger geweldig waren om naar te kijken. Ze werden gerund door een Japanse club en straalden stijl en kracht uit die uniek was in een zee van Porsches en Ferrari’s.
Soms hoef je niet de snelste stier te zijn om de meest indrukwekkende te zijn.
Toby Thyer
Instagram _tobinsta_
tobythyer.co.uk
creditSource link
