Oog in oog met de Taycan

Ik ben er vrij zeker van dat we allemaal op dezelfde lijn zitten als het gaat om EV’s. Ze zijn het einde van ICE-aangedreven auto’s zoals we die kennen, en voor het grootste deel zijn het saaie, ongeïnspireerde interpretaties van de auto die alle emotie uit de rijervaring zuigen.

Maar hoewel EV’s de basisvormen van auto’s hebben aangenomen, moeten ze niet worden beoordeeld en vergeleken met wat we tot nu toe hebben geweten. Benaderd als een geheel nieuw ding, heb ik gemerkt dat EV’s net zo leuk zijn als ICE-auto’s, maar op verschillende manieren.

Wanneer Ik heb voor het laatst Tesla’s Model S gesampled een paar jaar geleden was het meteen duidelijk dat als het EV-recept eenmaal was genageld, we iets heel speciaals in handen zouden hebben. Nu, dankzij Porsche, ben ik er vrij zeker van dat we er zijn.

Ik ontmoette de vertegenwoordiger van Porsche Japan in een flitsende nieuwe ophaalplaats voor elektrische auto’s in hun centrale hoofdkantoor in Tokio, waar een Taycan Turbo S stond te wachten. Door de snellaadbare parkeerplaatsen voelde ik me alsof ik in de toekomst was, maar de enorme Taycan leek minder op een harteloze transportmodule en meer op iets dat opwinding uitstraalt en smeekt om gereden te worden. En de komende vier dagen zou ik dat doen. Ik was meer opgewonden om te zien hoe ver de prestatie-EV-game is gekomen sinds mijn Tesla-rit.

Wat volgde was desoriëntatie en verwarring. Ik gleed de minimalistische cabine binnen, omringd door touchscreens, selecteerde ‘D’ op de shifter en zweefde weg in stilte. Of zo voelde het tenminste.

Er kwam een ​​griezelig, buitenaards scheepsgeluid uit de buurt van de auto en door de luidsprekers. Ik kwam er later achter dat je kunt selecteren of deze kunstmatige soundtrack aan of uit staat, maar ik vond het een beetje leuk.

Voordat ik aan de shoot begon, stopte ik bij een van mijn favoriete koffieplekken in Tokio, recht tegenover de T-site in Daikanyama, die zelf behoorlijk beroemd is geworden vanwege zijn maandelijkse zondagochtendbijeenkomsten.

Terwijl ik afwisselde tussen latte slokjes en mijn camera, kon ik niet anders dan het werk waarderen dat Porsche, samen met zijn adviseurs (namelijk Rimac), hebben gedaan met de Taycan.

Dit is geen speelgoed voor early adopters die bereid zijn om slechte bouwkwaliteit en verdachte software te verdragen, alleen maar om deel uit te maken van een beweging. De Taycan is een buitengewoon goed ontworpen prestatiemonster waar Porsche waarschijnlijk serieuzer mee was dan welke andere auto dan ook. Het moest een statement maken en dat maakt het luid en duidelijk.

Het laat zien hoe serieus EV’s kunnen zijn als een legacy-fabrikant all-in gaat.

Warp-snelheid ontketend

In tegenstelling tot de meeste sportwagens waarmee ik het geluk heb te rijden, ben ik met enige terughoudendheid naar de Taycan gegaan. Ik wilde niet meteen het gaspedaal in de meest extreme rij-instelling tot de grond stampen; Ik wilde de auto eerst voelen en leren kennen.

Ik vond dat ik dat verschuldigd was aan het team van ingenieurs dat dit zo’n goede rijdersauto heeft gemaakt, ondanks zijn enorme gewicht en enorme fysieke afmetingen.

Het voelt als een Porsche, het stuurt als een, en zoals ik al snel ontdekte, het gaat beter dan elke andere Porsche die ik ooit heb gereden.

Misschien is het de moeiteloze manier waarop de acceleratie toeslaat, maar een auto heeft me nog nooit zo stomverbaasd achtergelaten als de Taycan. De eerste keer dat ik er 100% om vroeg, was ik absoluut geschokt. Het was alsof je in een R34 Skyline GT-R van 800 pk reed met een grote enkele turbo, maar met de volle kracht die in een fractie van een seconde opkwam en nooit vermurwde over het hele toerenbereik.

Vanaf dat moment maakte ik bij elke gelegenheid gebruik van zijn maximale stuwkracht.

Ik bracht de volgende dagen door met giechelen als een kind met een nieuw, duur stuk speelgoed, uitkijkend naar elke rit in de wetenschap dat ik in staat zou zijn om mijn lichaam door serieuze acceleratiekrachten te loodsen.

Elektrisch is leuk. Elektrisch is verslavend.

Mijn kinderen vielen net zo snel voor de auto als ik en doopten hem ‘De DeLorean’ en vroeg me om het vanaf elke kruising te vloeren, zodat we konden gaan …’Terug naar de toekomst.’

Onnodig te zeggen, ik was blij om te verplichten.

Ik ben iemand die interesse heeft in wat de wereld nu als ‘oude’ auto’s beschouwt, maar ik probeer op geen enkele manier vast te houden aan het verleden. Oude auto’s zouden moeten bestaan, en als je het geluk hebt om te rennen en te genieten van een klassieke of moderne klassieker, dan is dat wat je zou moeten doen.

Maar als het om nieuwe auto’s gaat, denk ik dat we de autofabrikanten moeten prijzen die hun ontwerpers en techneuten de grenzen laten verleggen. Ik bedoel, kijk naar deze hut.

Je opent de deur en je weet dat je in een Porsche zit. De essentie is er, maar het is alsof een of andere gekke directeur in Stuttgart een conceptauto-interieur heeft getekend voor een productiemodel. De lay-out is even wennen, maar zoals met de meeste dingen pas je je er vrij snel aan aan.

Dit is hoe je van een auto als de Taycan verwacht dat hij er van binnen uitziet. Er zijn geen middelmatige of saaie benaderingen; niets is conservatief. Porsche ging voluit, en dat weet je op het eerste gezicht.

Naar EV of niet naar EV?

Ik heb het gehad over de ballistische acceleratie van de Taycan, waar we ons natuurlijk het meest op concentreren omdat hij zo wild is, maar ik wil benadrukken hoe goed het hele pakket in elkaar zit.

De bediening is lonend; het voelt echt gesorteerd en dan – zoals elke EV-auto – doet de Taycan die truc waarbij hij zijn gewicht verbergt dankzij de batterijen in de bodem. Ik heb alleen echt de enorme massa van de auto opgemerkt tijdens het remmen, en zelfs dan heeft Porsche het ding uitgerust met het grootste rempakket dat ik ooit op een productieauto heb gezien, dus er zijn absoluut geen problemen met het remvermogen.

Dan is er de tractie. Het regende 90% van de tijd dat ik de Taycan had, maar dat was niet zo’n probleem, aangezien de 1.050 Nm en 750 pk zo effectief worden ontketend. Er is een licht verlies van tractie op de vier wielen, maar dan haakt hij gewoon aan en in een fractie van een seconde ben je bij 80 km/u en schakelt naadloos naar de tweede versnelling. Na 2,8 seconden heb je 100 km/u bereikt en dat kun je de hele dag herhalen als je wilt, iets wat ik deed. Zijn dus verslavend.

‘Hoe zit het met het bereik?’ Ik hoor je vragen. Volgens Porsche is hij net onder de 400km; Ik had de auto in totaal vier dagen en legde 290 km rond de stad en snelwegen af, en nooit nodig zijn om het op te laden. Ik heb er ook hard mee gereden.

Ik zou geluk hebben als ik dezelfde kilometerstand zou krijgen Project GT-R of Project 964 op dezelfde manier rijden zonder hun tanks te hoeven vullen, dus voor mij leek het bereik van de Taycan volkomen acceptabel.

Over opladen gesproken, wonen in Japan betekent dat ik een van de best ontwikkelde EV-ondersteuningsnetwerken tot mijn beschikking heb. Ik ben nooit ver verwijderd van een snellader en de meeste supermarkten en warenhuizen hebben 200V langzame opladers om je batterij op te laden terwijl je winkelt. De grotere haltes op de snelweg hebben een paar, zo niet meer snelladers, dus langere ritten zijn goed te doen, zolang je maar vooruit plant.

En zo bracht ik na vier dagen zo mijn laatste nacht met de auto door. Op mijn laatste rit naar huis voordat ik de Taycan de volgende ochtend terugbracht naar Porsche, stopte ik bij de dichtstbijzijnde snellader – bij Nissan Prince – waar ik de stekker in het stopcontact stak met een resterende batterij van 22%. Binnen 30 minuten was het weer voor ongeveer 80% opgeladen. Porsche zal binnenkort zijn eigen opladers hebben bij grotere dealers in Tokio en Japan, dus het wordt nog eenvoudiger.

Afgezien van de koopprijs, die behoorlijk astronomisch is rond de ¥ 30 mil (ongeveer US $ 270.000) voor de auto waarin ik reed, is alles aan de Taycan Turbo S precies wat ik zou willen in een dagelijks bestuurde gezinscruiser. Het is eigenlijk een hypercar, een kruidenierswinkel en een eco-machine in één. Het is zo logisch dat het moeilijk is om er ruzie over te maken, en vanuit een puur enthousiast perspectief is er niets aan deze auto dat je zou missen van een ICE-aangedreven auto.

Dino Dalle Carbonare
Instagram: dino_dalle_carbonare
dino@speedhunters.com